„Mzungu. Opowieści z Zambii” - Agnieszka Goleniowska

„Dla Afrykanów nie istnieje przeszłość, nie ma też przyszłości. Jest tu i teraz. 

Kiedy występują (tańczą, śpiewają) nie chcą potem oglądać z tego nagrań czy zdjęć. 

Liczy się tylko ten moment, obecna chwila, ich przeżycia i emocje. 

Nie rozpamiętują, ale też nie planują. Nie ma jako takiej przyszłości. 

Przyszłość ma szansę zaistnieć dopiero wtedy, gdy wypełnia się jako teraźniejszość. 

Tu żyje się doraźnie, bieżącą chwilą, nie snuje się planów, 

a wyobraźnia rzadko sięga poza dzień dzisiejszy.”

 

Agnieszka Goleniowska to absolwentka wydziału lekarskiego na Gdańskim Uniwersytecie Medycznym. Kobieta zdecydowała się na podróż do Zambii, a dokładniej do Lusaki, aby odbyć kilkutygodniowy wolontariat w Neri Clinic. Wraz z koleżanką, Pat, oraz o. Jackiem zwanym przez miejscowych Bambo niosą pomoc potrzebującym i chorym. Ze spotkań z pacjentami zawsze wynoszą coś wartościowego. Dzięki rozmowom z nimi coraz bardziej poznają nie tylko różne odcienie Zambii, ale przede wszystkim jej mieszkańców, dla których liczy się tylko tu i teraz.

„Przedszkole pani Matyldy. Zosia i złote serce” — Aneta Grabowska

Pani Matylda to bardzo sympatyczna, przyjazna i pomysłowa osoba. Okulary, pomarańczowa apaszka i żółty płaszczyk to nie jedyne jej atrybuty. Ta posiada jeszcze kolorową torbę — zwaną niezbędnikiem — która skrywa mnóstwo skarbów (dostosowanych do każdej pory roku). Ponadto wyróżnia ją mimika twarzy, którą dzieci opanowały do perfekcji. A poza tym na panią Matyldę zawsze można liczyć, zna odpowiedź na każde pytanie i potrafi znaleźć rozwiązanie każdego problemu. Wie nawet, jak przegonić smutek, który dopadł Zosię pochlipującą w kąciku czytelniczym. Dziewczynka pochwaliła się swym rówieśnikom, że jej tatuś ma złote serce. Ci natomiast stwierdzili, że zapewne on umrze, bo przecież serce jest czerwone. Przedszkolanka postanawia odbyć z Zuchami pewną ciekawą lekcję w plenerze i sprawić, aby na ustach Zosi znów zagościł uśmiech…

„Pozwól mi kochać” – Ilona Gołębiewska

„(...) pisane słowo jest jak ślad. Stanowi pamiątkę naszego istnienia,

mobilizuje do realizacji złożonych obietnic i pozwala zatrzymać na dłużej ulotne myśli.”

Sabina Horczyńska jest profesorem chemii i wykładowcą na uczelni. Z powodzeniem prowadzi badania naukowe, świetnie zarabia, jest ambitna i spełniona zawodowo. Jednak w trakcie jednej z konferencji prasowych jej poukładany świat nagle ulega zawaleniu. Dziennikarz informuje zgromadzonych, że ma dowody świadczące o tym, iż kobieta jest nie tylko oszustką i manipulantką, ale że przyjęła łapówkę. Sabina decyzją uczelni zostaje zawieszona w pełnieniu obowiązków nauczyciela akademickiego. Sprawa trafia także do sądu, a kobieta otrzymuje status oskarżonej w postępowaniu. Wydarzenia te sprawiają, że Sabina popada w depresję. Córka namawia ją na wyjazd do rodzinnego dworu na Lipowym Wzgórzu. Ta decyduje się wyjechać do Lipowczan, tym bardziej że jej matka – z którą jest w konflikcie – udała się w daleką podróż z ukochanym. Na miejscu Horczyńska poznaje pewnego tajemniczego zielarza, z którym się zaprzyjaźnia oraz ratuje życie znalezionemu na poboczu drogi pobitemu mężczyźnie, w którym się powoli zakochuje. Z czasem też odkrywa skrywaną latami prawdę…

„Odkąd cię poznałam” – Iwona Sobolewska

„(...) Każdy odchodzi i pozostawia po sobie ślady, których nie da się pozbyć.”

 

Blanka to dziewczyna, która poniekąd ma swój świat, do którego nikogo nie dopuszcza. To córka architekta, z którym świetnie się dogaduje i uwielbia spędzać czas. Tęskni za matką, która zmarła przy porodzie oraz za siostrzyczką, której nie było jej dane poznać. Nastolatka od dawna darzy uczuciem Piotra, ale ten jest już w związku z jej koleżanką. Pewnego dnia Blanka poznaje Aleksa, którego postawa początkowo wyzwala w niej negatywne emocje. Chłopak zdecydowanie ją irytuje, aczkolwiek z czasem zaczyna też intrygować. Wkrótce okazuje się, że oboje mieszkają na tym samym osiedlu i że wiele ich łączy. Powoli nawiązują nić porozumienia i odkrywają siebie nawzajem…

Przedpremierowo: „Między pragnieniami” — Anna Bednarska

„(...) W nocy wydaje nam się, że jesteśmy niczym. To kwestia światła.

Zabawne, że tylko od tego zależymy.”

 

Natalia, Nina i Remigiusz — troje ludzi zajmujących jedno mieszkanie. Każdego dnia mijają się w kuchni czy na korytarzu. Praktycznie ze sobą nie rozmawiają, jedynie wymieniają się zdawkowym „cześć” lub mało istotnymi uwagami. Nic o sobie nie wiedzą. Do czasu. Pewnego dnia wprowadza się do nich nowy lokator, Bartek. I wtedy wszystko się zmienia. Zaczynają dostrzegać drugiego człowieka, jego problemy i potrzeby. Zaczynają ze sobą rozmawiać i wreszcie — po latach — naprawdę się poznawać. A przede wszystkim podejmują próbę walki o siebie i swoje pragnienia...