"Pamiętnik ze starego domu" - Ilona Gołębiewska

"(...) Największym prezentem, jaki można podarować drugiemu człowiekowi, jest obecność.

Wystarczy, że jesteś. Nic więcej się nie liczy. Nic więcej nie musisz. 

To, że jesteś, jest twoim największym podarunkiem dla innych.

Bez ciebie nic nie byłoby takie samo."

 

Z utęsknieniem wyczekiwałam ostatniego już tomu pniewskiej serii zatytułowanego "Pamiętnik ze starego domu". Cudnie ozdobiona oprawa zaspokajająca potrzeby estetyczne, przywołująca nieziemski zapach i piękne wspomnienia zapowiadała ciekawą lekturę. Nie ukrywam, że liczyłam na to, iż będzie intrygująco, refleksyjnie, wzruszająco, a chwilami i beztrosko. Nie pomyliłam się.

"Dwór w Czartorowiczach. Nowe pokolenie" - Monika Rzepiela

"(...) Najtrudniej dostrzec piękno, które jest blisko.

Najtrudniej jest zobaczyć dobro w kimś, kto jest przy tobie każdego dnia. (...).

Złote serce bije w środku człowieka, bo jest ono w nim ukryte. 

Prawdziwe dobro i piękno trzeba dostrzec w duszy, nie w ciele!"

Z niecierpliwością wyczekiwałam drugiego tomu zatytułowanego "Dwór w Czartorowiczach. Nowe pokolenie" stanowiącego część sagi polskiej autorstwa Moniki Rzepieli. Poprzedni utwór autorki opiewał w melancholię, romantyczność, beztroskę, sentymentalizm i prawdziwość. Urzekł mnie prostotą, omamił wyjątkowym klimatem, zrodził ciekawość nieustannie ją wzmagając, pobudził wyobraźnię stopniowo wyraźnie ją intensyfikując, a nade wszystko przeniósł do czasów sprzed kilkudziesięciu laty, do przeszłości, jakże intrygującej, nostalgicznej i znanej tylko z lekcji historii, szeroko pojętej literatury czy też między innymi filmów dokumentalnych i fabularnych. Po przyjemnym i zajmującym spotkaniu z powieścią stanowiącą pierwszą księgę wspomnianej sagi, nie mogłam doczekać się jej kontynuacji, głównie z racji zaspokojenia ciekawości związanej z dalszym biegiem losów poznanych dotąd bohaterów. Czy i tym razem Monice Rzepieli udało się mnie oczarować ukazaną historią? 

[PREMIEROWO] "Cała ja" Augusty Docher

"Żyję. Chociaż przez chwilę, ale jestem żywym człowiekiem, z głośno bijącym sercem, 

oddechem, który potrzebuje wielkiego łyku powietrza, 

z krwią pulsującą w najmniejszym nawet naczyniu. Jestem życiem."

"Cała ja" to najnowsze literackie dziecko Augusty Docher vel Beaty Majewskiej. Nie ukrywam, że sięgając po tę powieść liczyłam na lekką, otuloną humorem i nutką wzruszenia, a także poniekąd niezobowiązującą lekturę. Tymczasem otrzymałam coś zadziwiającego, wyzwalającego swego rodzaju napięcie, kontemplacyjnego i niesamowicie emocjonującego. Otrzymałam historię, której aspekty mogą budzić kontrowersje, która prowokuje do dyskusji i zapada w pamięć. Zapraszam na moją opinię.

"Heloiza i jej warszawski Abelard" - Janusz Niżyński [recenzja]

"- (...) według mnie najpiękniejszym uczuciem nie może być miłość. 

Jest nim siostrzany głos serca: czułość.

- Czułość?

- Tak. Tylko ona, tylko czułość jest w stanie dodać nam skrzydeł, otulić nas ciepłem, światłem

i jak feeria barw zachodzącego słońca dotknąć najbardziej skrytych pokładów naszej duszy..."

 

 

Przyznaję, że Janusz Niżyński jest jednym z mych ulubionych pisarzy polskich. Jego powieści dotychczas przeze mnie poznane stanowiły kompozycję pasji, nietuzinkowości, nieprzewidywalności i enigmatyczności. Owiane nostalgiczną nutą i sentymentalną aurą, przesiąknięte morzem emocji i nade wszystko będące zbiorem istotnych wartości okazały się dla mnie cudowną, liryczną i niezapomnianą podróżą. Dlatego też sięgając po najnowszy wolumin autora o dość intrygującym, poważnym i poniekąd archaicznie brzmiącym tytule "Heloiza i jej warszawski Abelard", oczekiwałam podobnych wrażeń, jakich dostąpiłam wcześniej, przy okazji smakowania poprzednich książek pisarza. Jakież było moje zdziwienie, gdy w czasie delektowania się owym utworem okazało się, że niejako odbiega on od pozostałych zajmujących miejsce w literackim szeregu lektur autorstwa Janusza Niżyńskiego. Dlaczego? O tym w dalszej części tekstu - zapraszam.

"Geniusz ptaków" - Jennifer Ackerman [recenzja]

Dlaczego sięgnęłam po publikację z serii nauka wydaną przez Wydawnictwo UJ zatytułowaną "Geniusz ptaków"? Poczułam się zachęcona stroną wizualną tegoż woluminu, zafrapowana intrygującym i wyzwalającym chęć poznania meritum tytułem, a także zaciekawiona zawartością tejże książki, która - jak zapewnia wydawca - jest nie tylko idealną lekturą dla pasjonatów ptaków, ale również dla zwykłego laika pragnącego poszerzyć swoją podstawową wiedzę dotyczącą owego gatunku zwierząt. Zapraszam na moją opinię. 

"Pocałunek morza" - Anna Stryjewska [recenzja]

"(...) Potem pochyliła się nad grobem, zapalając znicz.

Wreszcie była z nim sama, wreszcie nikt im nie przeszkadzał. Mogła teraz powiedzieć wszystko.

O tym, jak tęskniła, jak latami wypatrywała, czekając na niego. 

O tym wszystkim, co w niej powoli umierało; o nadziei, która tliła się do samego końca.

A wreszcie o tym, jak bardzo czuła się w tej chwili samotna."

 

Szczerze mówiąc, mam spory problem z wyrażeniem opinii o książce "Pocałunek morza". Od poznania ostatniej zapisanej strony powieści minęło kilka dni, a ja nadal nie wiem, od czego tak naprawdę miałabym zacząć. I przyznaję, że świadomie i celowo odwlekałam moment, aby zasiąść do laptopa i podzielić się wrażeniami po zaznajomieniu się z utworem Anny Stryjewskiej. Imałam się jakichkolwiek domowych zajęć, aby odsunąć od siebie myśl o tym, że czas napisać recenzję. Cóż, nie da się uniknąć tego, co nieuniknione. Dlatego też nadeszła ta chwila, kiedy wreszcie trzeba stawić czoła temu zadaniu i co nieco Wam przekazać na temat wspomnianej książki. Zatem zapraszam na krótki tekst. 

"Jak zatrzymać czas" - Matt Haig [recenzja]

"Istnieje ciemność, która obleka wszystko. Wywołuje najbardziej przerażający z zachwytów..."

Sięgając po książkę "Jak zatrzymać czas" nie spodziewałam się, że moje z nią spotkanie okaże się nadzwyczajne i niesamowicie kontemplacyjne. To jedna z nielicznych publikacji w moim czytelniczym dorobku, o której mogę rzec - genialna. To też jedna z tych powieści, do której chce się powracać i ponownie ją przeżywać, która po odłożeniu na stolik wabi, kusi i prosi, aby znów do niej zajrzeć i rozpocząć przygodę z nią od nowa. Śmiem stwierdzić, że z każdej kolejnej wędrówki w jej towarzystwie wynosi się coraz to nowe wartości, idee i przemyślenia. O niej się nie zapomina - nie ma takiej możliwości. Albowiem jest jedyna w swym rodzaju. Po prostu wyjątkowa...