"Wybacz mi " - Karolina Klimkiewicz

"(...) Wiesz, że właśnie o miłości pisze mi się najtrudniej?

Bez niej człowiek przestaje być człowiekiem. 

Jeśli ją znajdziesz, nie wypuść, żeby nie skończyć tak jak ja."

W dniu dwudziestych piątych urodzin Emilia otrzymuje od biologicznej matki list z prośbą o spotkanie. Ta opuściła córkę ponad dwadzieścia lat wcześniej. Pomimo iż dziewczyna miała ojca, który co prawda był, ale nie okazywał uczuć i nie lubił rozmawiać o przeszłości, macochę, z którą łączyły ją dobre relacje oraz przyrodnią siostrę, z którą się przyjaźniła, ale nierzadko też kłóciła, to jednak nie mogła osiągnąć pełni szczęścia i wewnętrznego spokoju. Jej głowę nieustannie zaprzątały pytania: Dlaczego matka ją porzuciła? Co było tego powodem? Dokąd wyjechała? Dlaczego dopiero teraz się odezwała? Emilia od zawsze pragnęła jednego - poznać prawdę. Dlatego też postanawia przyjąć zaproszenie i udać się w Bieszczady, aby stanąć twarzą w twarz z matką. Tylko nie wszystko przebiegnie tak jak sobie zaplanowała, i jakby sobie tego życzyła... 

Po niezwykle udanym debiucie Karoliny Klimkiewicz o subtelnym tytule "Jeśli tylko..", z niecierpliwością wyczekiwałam kolejnej powieści autorki. I gdy ta pojawiła się na rynku wydawniczym i trafiła w moje ręce, niesamowicie się ucieszyłam. Co więcej, byłam nieco podekscytowana i, co najważniejsze, ciekawa nowej historii, co do której moje oczekiwania były ogromne. Nie ukrywam, że liczyłam na pełną emocji i głębi opowieść, która mnie porwie, poruszy i pozostawi mnie w stanie zadumy na długi czas. Mówiąc krótko, miałam nadzieję, ba! byłam pewna, że najnowsza publikacja autorki okaże się tak dobra, jak jej poprzedniczka, a może nawet od niej lepsza. I cóż...

Będąc kilka dni po lekturze "Wybacz mi" stanowiącej pierwszy tom cyklu Bieszczadzka Rapsodia, przyznaję, iż moje odczucia nie są jednoznaczne. Moje wrażenia mogę śmiało nazwać ambiwalentnymi, albowiem wspomniana książka zawiera zarówno elementy, które poniekąd mnie ujęły bądź wywarły pozytywne doznania, jak i aspekty, które wyzwalały irytację, a nawet rozczarowanie, czego kompletnie się nie spodziewałam. Wiem, że może nie powinnam odnosić się za nadto do debiutu autorki, ale on był w pewnym sensie niejako wyznacznikiem tego, co potem. A jak się okazuje to "potem" stało się średnie zarówno pod względem stylu, zabarwienia emocjonalnego, istoty przekazu, jak i konstrukcji postaci.

A propos postaci, to właśnie główna bohaterka była negatywnym punktem owej historii i najbardziej denerwującą osobowością. Wiecznie płaczliwa, stale uciekająca i zupełnie niezdecydowana nie przypadła mi do gustu. Jej dziecinne i chwiejne zachowanie na każdym kroku mnie drażniło, momentami było nie do zniesienia. Drugą kwestią natomiast były pewne nieścisłości logiczne, które nie zostały w pełni dopracowane, przez co stały się mało wiarygodne (mam tu na myśli m.in. niepoprawną orientację czasową, sytuację wokół omdlenia, sprawy dotyczące ogrzewania itp.). Inną wadę, dość ważną w moim mniemaniu, stanowi całkowity brak klimatu bieszczadzkiego, którego wręcz wyczekiwałam. Tym bardziej, że okładka, opis fabularny oraz nazwa serii sugerowały, że owa historia otulona zostanie niepowtarzalną aurą charakterystyczną dla przepięknego regionu Bieszczad. Tego mi zabrakło - tego nastroju, powiewu górskiego, uroku tamtejszych krajobrazów. Ponadto wplatanie gdzieniegdzie narracji drugoplanowych postaci zakłócało według mnie harmonijny bieg historii, wprowadzając swego rodzaju chaos. Kolejną rzeczą jest styl - choć przystępny, to jednak zwyczajnie zabrakło mu tego czegoś, tego emocjonalnego kolorytu, na który tak bardzo czekałam. Miałam wrażenie, że tworzące tę opowieść słowa nie do końca wypływają z głębi serca, a raczej zapełniają ją w pośpiechu. I ostatnia sprawa to fragmenty wymagające oszlifowania w taki sposób, aby brzmiały naturalnie. A tak niektóre sceny po prostu przyjmowały sztuczne znamiona.

Aczkolwiek pomimo tych paru mankamentów, muszę przyznać, że powieść sama w sobie mi się podobała i na pewno sięgnę po drugi tom. Pochłonęłam ją w błyskawicznym tempie, do czego z pewnością przyczynił się prosty i lekki styl, po którym się sunęło, aby czym prędzej dotrzeć do końca i poznać finał historii. O ile opowieść Emilii działała na mnie irytująco, o tyle opowieść Matyldy mnie ujęła i skłoniła do przemyśleń. Najbardziej trafiały do mnie przepięknie napisane listy owiane paletą rozmaitych emocji, pełne wartości, cennych wskazówek i okryte niejednym przesłaniem wypływającym spomiędzy wersów. Ich śledzenie było przyjemnością, owe wprawiały mnie w stan wzruszenia i refleksji. A ciepło od nich bijące i mnie się udzielało. To były szczere i wartościowe fragmenty z nutą nostalgii, uśmiechu i miłości. Fragmenty, do których można czasami powracać...

"Wybacz mi" to słodko-gorzka powieść z zaskakującym i otwartym zakończeniem. To historia o cieniach przeszłości burzących normalne i spokojne życie, konsekwencjach wyborów, egoizmie, odwadze i determinacji. O pragnieniu wolności, niezależności i dążeniu do ich osiągnięcia. O sekretach skrywanych latami, poczuciu strachu przed wyznaniem prawdy, gęstej atmosferze rodzinnej, pełnych napięcia stosunkach międzyludzkich, zmaganiu się z dramatyczną przeszłością i ukrywaniu prawdziwych uczuć. O usprawiedliwianiu dokonanych decyzji, wyrządzanych krzywdach i popełnianych błędach. O przyjaźni, sile miłości i przebaczaniu. I wreszcie o tym, że aby móc obdarzyć miłością drugiego człowieka, najpierw tę miłość trzeba odnaleźć w sobie... 

 

 

"- Nie możemy popsuć tej chwili. Zapamiętaj ją, pielęgnuj, niech nie daje ci spać i jeść.

Niech będzie twoim jedynym i ostatnim wspomnieniem. 

Niech kiełkuje, a gdy wyrośnie z niej piękny kwiat, znów się spotkamy i oboje o niego zadbamy.

- A jeśli zwiędnie? - (...).

(...)

- To znaczy, że nigdy nie powinien zakwitnąć!"

 

 

Tytuł: "Wybacz mi"
Autor: Karolina Klimkiewicz

Wydawnictwo: Szara Godzina

Data wydania: 2018

Ilość stron: 288

Oprawa: miękka

Kategoria: obyczajowa