„Rudowłosa ze Starych Babic” – Janusz Niżyński

„(...) Są niekończące się dni, miesiące, lata, w których prawie nic się nie dzieje.

Ale są takie godziny, w których decyduje się całe życie.”

Rudowłosa Olga to Ukrainka od lat mieszkająca w Polsce. W wypadku samochodowym straciła rodziców. Sierotą ze znaczącą blizną na policzku zaopiekował się Pan Kowalczuk, który niegdyś robił interesy z jej rodzicami. To on namówił dziewczynę do zmiany nazwiska i obywatelstwa. Z czasem Olga zrozumiała jego nieczyste intencje. Miała być cieniem swej rówieśniczki, Stelli Kowalczuk — córki Pana Kowalczuka i siostrzenicy wójta gminy Stare Babice. W zamian za opiekę, dach nad głową i kieszonkowe, musiała podjąć za nią studia i odbyć praktykę, ale również być na każde jej zawołanie. Któregoś dnia Olga poznaje pewnego ogrodnika, Wojtka, któremu wyjawia prawdę o sobie. Znajomość z mężczyzną zmienia jej życie…

Przyznaję niestety, iż najnowsza powieść Janusza Niżyńskiego mnie rozczarowała. Dlaczego? Otóż w moim odczuciu ukazana historia okazała się nierzadko monotonna, troszkę infantylna, okropnie mi się dłużyła, a co najważniejsze, jej kłębek fabularny mnie nie porwał i nie ujął w żaden sposób. W moim odczuciu opowieść ta była aż za bardzo skupiona na jednym wątku, który zdecydowanie przyćmił pozostałe motywy — a szkoda. I oczywiście nie byłoby nic złego w tym, że konkretny wątek wysuwa się na pierwszy plan, gdyby nie fakt, że jego przesłodzenie po prostu mi przeszkadzało. Dość często – a szczególnie w trakcie lektury pierwszych dwustu stron — dopadały mnie myśli, aby zakończyć przygodę z tą książką. Aczkolwiek dawałam jej szansę, mając nadzieję na to, że wreszcie mnie czymś zaskoczy, urzeknie, zaciekawi bądź wciągnie w fabularny wir – tak jak to bywało w przypadku poprzednich publikacji autora, które wspominam bardzo pozytywnie. Niestety nic z tych rzeczy nie miało miejsca.

I tylko dzięki szczypcie humoru, którą owiana została powieść, dobrnęłam do jej końca, po czym poczułam ulgę, że mogę odłożyć tę książkę na półkę. Zabrakło mi w niej intrygującej fabuły, czegoś fascynującego i budzącego ogrom emocji, refleksyjnej nuty, namiastki magii i zaskoczenia. Krótko mówiąc, zabrakło w niej tego czegoś, co by usatysfakcjonowało i pozwoliło zapamiętać na dłużej.

Cóż, „Rudowłosa ze Starych Babic” nie przypadła mi do gustu. Co więcej, uważam, że to najsłabsza powieść w dorobku autora. Wszakże nie omieszkam wspomnieć o jej kilku atutach. Mianowicie to bez wątpienia historia lekka, niezobowiązująca, błyskotliwa i nierzadko groteskowa. Przyjemny i przystępny styl oraz krótkie rozdziały, dzięki którym czytanie przebiega w szybkim tempie, to także zalety tejże książki. Jednak to nie wystarcza, aby uznać tę opowieść za naprawdę wartą uwagi. Mimo wszystko nie odradzam jej lektury. Może akurat komuś z Was się spodoba? 

 „(...) Dusza nie potrzebuje rozmnażania, jedzenia, panowania nad światem.

Każda dusza chce jedynie radosnej ciszy, słodkiego spokoju dla siebie, 

a także bardzo pragnie, aby wszystkie inne dusze żyły również w radości i miłości. 

Dusza każdego stworzenia nie chce się bać czegokolwiek, nie chce cierpieć, doznawać bólu 

czy gubić inne dusze. 

Natomiast ciało zawsze stawia jakieś wymogi i czegoś oczekuje: a to zmiany na lepsze, aprobaty, 

pragnie uwagi i pieniędzy, i zawsze wszystkiego mu mało.”

Tytuł: „Rudowłosa ze Starych Babic”

Autor: Janusz Niżyński

Wydawnictwo: WasPos

Data wydania: 2020

Ilość stron: 484

Oprawa: miękka 

Kategoria: literatura obyczajowa
Egzemplarz recenzencki