Dwunastoletnia Kaisy mieszka z ojcem w Tallinie w Estonii. Mama dziewczynki zmarła, gdy ta była malutka. Niestety Kaisy
jej nie pamięta. Z tatą – znakomitym architektem – wiodą spokojne i
szczęśliwe życie, a towarzyszy im wspaniały labrador. Pewnego dnia Sten
oznajmia córce, że chciałby się ożenić. Problem w tym, że jeszcze nie
znalazł żony. Dziewczynka postanawia mu pomóc w poszukiwaniach. Wspólnie
zamieszczają ogłoszenie w Internecie. Kaisy
pomaga jej przyjaciółka, Merit, która niejako orientuje się w sprawach
damsko-męskich, jest świetnym obserwatorem i z pewnością ma wiele
pomysłów. Plan zaczyna działać. Tata Kaisy
udaje się na niejedną randkę, poznaje różne kobiety i nierzadko
doświadcza porażki. Czy odnajdzie kobietę, z którą będzie chciał spędzić
życie i którą obdarzy miłością? Kobietę, która nie tylko odwzajemni
jego uczucie, ale nade wszystko zaakceptuje jego córkę, Kaisy?
środa, 4 grudnia 2019
wtorek, 26 listopada 2019
„Piąta babcia Dominika” – Katarzyna Ryrych
„ – Ludzie czasem robią rzeczy, które są trudne do wyjaśnienia.
Dopóki nikogo to nie krzywdzi, niech robią, co chcą.”
Gdy rodzice Dominika zmagają się z remontem łazienki, ten pod opieką
konduktora wyrusza do Sopotu, aby spędzić wakacje u dziadka Henryka i
jego nowej żony. Na miejscu czeka na niego niejedna niespodzianka i
kilka spraw wymagających wyjaśnienia. W trakcie pobytu na plaży zostaje
zaczepiony przez obcego mężczyznę proponującego mu udział w reklamie.
Dominik wraz z poznanymi bliźniaczkami, które nazywa Myszowatymi,
postanawia dowiedzieć się, kim tak naprawdę jest nieznajomy. Ponadto
chłopiec wraz z dziewczynkami decyduje się na śledztwo w kwestii
odnalezionej na ulicy głowy fryzjerskiej. Przypadkiem cała trójka
wplątuje się w aferę kryminalną dotyczącą napadu na jubilera…
wtorek, 19 listopada 2019
„Szepty gwiazd” – Anna Łajkowska
„Zatrzymaliśmy się tylko na moment, żeby się sobie nawzajem przyjrzeć,
a potem poszliśmy swoimi drogami.”
Agata próbuje poukładać sobie życie po rozstaniu z mężem. Stara się nie
rozklejać przed synem i skupiać na innych rzeczach. Jej głowę zajmują
też myśli związane z chorobą matki. Konrad nadal rozpamiętuje śmierć
żony, mimo iż upłynęło trochę czasu. Nie dają mu spokoju okoliczności
wypadku, w którym zginęła. Jacek — wykładowca na uczelni i pisarz —
odchodzi od żony, aby być z inną, którą nazywa kobietą swego życia.
Joasia kocha Jacka od lat, jest z nim szczęśliwa, jednak nie może pozbyć
się obaw, które ją czasem nękają. Jej matka każdego dnia wyraża
niezadowolenie i dezaprobatę wobec tego związku. Monika i Michał planują
swój ślub. Jagoda i Witek oczekują dziecka, które według lekarzy może
urodzić się z wadą serca charakterystyczną dla dzieci z zespołem Downa. A
Grażyna zajmująca się domem i dziećmi marzy o kontynuowaniu kariery
naukowej, którą musiała niegdyś przerwać. Co łączy te osoby? Jak potoczą
się ich dalsze losy?
Doskonała — owo słowo nasuwa się tuż po skończeniu lektury książki Anny Łajkowskiej
o pięknym tytule „Szepty gwiazd”. Książki niezwykle prawdziwej, w
pewnym sensie oryginalnej, niesamowicie klimatycznej, nostalgicznej,
poruszającej i nade wszystko refleksyjnej. Powieści przybierającej
słodko-gorzki smak, owianej ciepłą aurą i sentymentalną nutą oraz
otulonej magią Świąt Bożego Narodzenia. Opowieści, która porywa,
pochłania, wymaga poniekąd skupienia, rodzi mnóstwo pytań i wyzwala
morze emocji. Historii, której poszczególnych nitek fabularnego kłębka
nie sposób do końca przewidzieć. Powieści, która skłania do wielu
przemyśleń i zachęca do spojrzenia na pewne sytuacje innym okiem.
Opowieści, która skrada myśli i serce. I o której nie da się zapomnieć.
Gdyby
zapytano mnie, o czym traktuje wspomniana powieść, odpowiedziałabym – o
życiu. O pragnieniach, których lepiej nie wypowiadać na głos z obawy
przed ich niespełnieniem. O jawiącym się każdego dnia pytaniu, co
dalej?, na które nie tak łatwo znaleźć sensowną odpowiedź. O
wszechogarniającej niepewności i skupisku kotłujących się w głowie
myśli. O lękach przed przyszłością, przed jutrem, które może odebrać
piękną chwilę tu i teraz i zmienić jej postrzeganie. O uczuciach, nad
którymi przecież tak trudno zapanować, które przyjmują wiele barw –
nierzadko tych szarych i ciemnych. O emocjonalnym bólu, który jest
twardym zawodnikiem i którego pokonanie jest ciężkie, ale nie
niemożliwe. O przeznaczeniu, przed którym nie da się uciec, ono prędzej
czy później dopadnie każdego człowieka. O decyzjach zmieniających bieg
życiowej drogi. O morzu łez wylanych z powodu straty, tęsknoty,
bezsilności i żalu. O meandrach ludzkich myśli, uczuć, zachowań i
wyborów. I wreszcie o ludziach pragnących miłości, szczęścia i poczucia
bezpieczeństwa.
To niewątpliwie historia o ludziach takich jak
my. Owa powieść stanowi poniekąd lustro, w którym każdy z czytelników
może się przejrzeć i ujrzeć własną historię bądź jej fragment. W każdym z
bohaterów może też dostrzec cząstkę siebie. Historia ta może pomóc
zrozumieć, zauważyć coś, czego wcześniej się nie widziało, odnaleźć
wyczekiwaną z niecierpliwością i upragnieniem odpowiedź, pogodzić się z
przeszłością i przykrymi wspomnieniami, rozpalić iskierkę nadziei na coś
lepszego i piękniejszego, a przede wszystkim może stanowić drogowskaz i
ułatwić wybór drogi, którą warto podążyć.
„Szepty gwiazd” to
cudowna opowieść będąca melodią niepozbawioną harmonii, płynności,
subtelności, ekspresji, naturalności i emocjonalnej gry. To przepiękna,
kontemplacyjna, frapująca i emocjonująca kompozycja płynąca prosto z
serca. Wyjątkowy utwór, z którym warto się zaznajomić i wsłuchać w jego
niejedno przesłanie. Gorąco polecam!
„(...) Po prostu trzeba dać się ponieść prądowi. Dokądkolwiek zaniesie.
Tak niewiele jest do stracenia.”
Tytuł: „Szepty gwiazd”
Autor: Anna Łajkowska
Wydawnictwo: Dragon
Data wydania: 2019
Ilość stron: 352
Oprawa: miękka
Kategoria: literatura obyczajowaEgzemplarz recenzencki
środa, 13 listopada 2019
„Jak zrozumieć chrumaka i wejść do świata tych, którzy myślą inaczej” – Elżbieta Jodko–Kula
„To, co nieznane i niezrozumiałe, napawa lękiem.
Im mniej doświadczeń życiowych, tym więcej zjawisk niejasnych, wywołujących strach.”
Kilkuletni Chłopiec mieszka z rodzicami i starszą siostrą. Uwielbia
swojego misia, który zawsze mu towarzyszy i jest przy nim w trudnych
momentach. Jest ciekawy otaczającego go świata, wrażliwy na pewne
sytuacje, ma swoje lęki, wyobrażenia i wątpliwości. Pragnie zrozumieć
ludzi i to, co dzieje się wokół nich. Pragnie być też rozumiany i w
pełni akceptowany.
wtorek, 5 listopada 2019
„Cichoborek” – Urszula Stokłosa
„– Kiedyś zapytałam ją, czy jak by przystawić drabinę do nieba, to się do tego nieba dojdzie...?
– I co ci na to odpowiedziała?
– Że nie. Wtedy zapytałam, czy jakby drabina była naprawdę długa, to czy może wtedy?
Odpowiedziała, że nie ma takiej drabiny, którą dostałabym się do nieba.”
Cichoborek
to wioska, której nazwę stworzono tylko na poczet powieści. Choć tak
naprawdę wieś mogłaby przyjmować jakąkolwiek inną autentyczną nazwę,
albowiem to jest miejsce, jak każde inne w Polsce czy na świecie. Toczy
się w nim spokojne, ale niepozbawione niedopowiedzeń i kłamstw oraz
nierzadko przybierające smak goryczy życie mieszkańców. A ci, jak to
wszędzie bywa, zmagają się z problemami natury prywatnej, rodzinnej,
zawodowej, społecznej czy mentalnej. Rodzą się i umierają, plotkują,
zdradzają, imprezują, ulegają rutynie, zajmują się dziećmi i domem,
romansują, pracują, spowiadają się i w każdą niedzielę uczęszczają na
mszę do kościoła. Godzą się ze swym losem, choć w głębi duszy czują, że
nie tego oczekiwali od życia. Chcieliby coś zmienić, ale brakuje im
odwagi, pewności siebie. Z czasem jednak stopniowo owe nabywają.
Zaczynają uświadamiać sobie własne uczucia, pragnienia, błędy i
potrzeby. Wreszcie decydują się na zmiany, w których upatrują nadzieję
na lepsze jutro. Najgorszy jest niestety ten pierwszy krok…
czwartek, 31 października 2019
„Mzungu. Opowieści z Zambii” - Agnieszka Goleniowska
„Dla Afrykanów nie istnieje przeszłość, nie ma też przyszłości. Jest tu i teraz.
Kiedy występują (tańczą, śpiewają) nie chcą potem oglądać z tego nagrań czy zdjęć.
Liczy się tylko ten moment, obecna chwila, ich przeżycia i emocje.
Nie rozpamiętują, ale też nie planują. Nie ma jako takiej przyszłości.
Przyszłość ma szansę zaistnieć dopiero wtedy, gdy wypełnia się jako teraźniejszość.
Tu żyje się doraźnie, bieżącą chwilą, nie snuje się planów,
a wyobraźnia rzadko sięga poza dzień dzisiejszy.”
Agnieszka Goleniowska to absolwentka wydziału lekarskiego na Gdańskim
Uniwersytecie Medycznym. Kobieta zdecydowała się na podróż do Zambii, a
dokładniej do Lusaki, aby odbyć kilkutygodniowy wolontariat w Neri Clinic. Wraz z koleżanką, Pat, oraz o. Jackiem zwanym przez miejscowych Bambo
niosą pomoc potrzebującym i chorym. Ze spotkań z pacjentami zawsze
wynoszą coś wartościowego. Dzięki rozmowom z nimi coraz bardziej poznają
nie tylko różne odcienie Zambii, ale przede wszystkim jej mieszkańców,
dla których liczy się tylko tu i teraz.
piątek, 25 października 2019
„Przedszkole pani Matyldy. Zosia i złote serce” — Aneta Grabowska
Pani Matylda to bardzo sympatyczna, przyjazna i pomysłowa osoba.
Okulary, pomarańczowa apaszka i żółty płaszczyk to nie jedyne jej
atrybuty. Ta posiada jeszcze kolorową torbę — zwaną niezbędnikiem —
która skrywa mnóstwo skarbów (dostosowanych do każdej pory roku).
Ponadto wyróżnia ją mimika twarzy, którą dzieci opanowały do perfekcji. A
poza tym na panią Matyldę zawsze można liczyć, zna odpowiedź na każde
pytanie i potrafi znaleźć rozwiązanie każdego problemu. Wie nawet, jak
przegonić smutek, który dopadł Zosię pochlipującą w kąciku czytelniczym.
Dziewczynka pochwaliła się swym rówieśnikom, że jej tatuś ma złote
serce. Ci natomiast stwierdzili, że zapewne on umrze, bo przecież serce
jest czerwone. Przedszkolanka postanawia odbyć z Zuchami pewną ciekawą
lekcję w plenerze i sprawić, aby na ustach Zosi znów zagościł uśmiech…
Subskrybuj:
Posty (Atom)