"Anatomia Góry" - Rafał Fronia

"Pociąga mnie to, co zakazane. To, co trudne. To, co nieznane."

Sięgnęłam po "Anatomię Góry", aby zrozumieć pobudki, jakimi kierują się ci, którzy ryzykując zdrowie i życie podejmują próby zdobycia konkretnych szczytów. Aby zrozumieć ich potrzeby wchodzenia na góry, które niekiedy bywają ich przekleństwem.  Aby zrozumieć tę jakże silną więź łączącą zdobywających czyli himalaistów, ze zdobywanymi przez nich górami. Górami, które choć osiągalne, są niebywale niebezpieczne, nieobliczalne, nierzadko niesprzyjające, kapryśne, aczkolwiek zjawiskowe.  

Zdecydowałam się na lekturę owej publikacji również dlatego, aby poczuć emocje towarzyszące wspinającym się na najwyższe szczyty świata. Oraz aby móc przeżyć niejako przygodę, stać się na jakiś czas świadkiem czegoś, czego chciałabym zaznać, ale wiem, że nigdy to nie nastąpi z wielu względów, pięknego, niewyobrażalnego i niepojętego, a jednocześnie czegoś niebezpiecznego i nieprzewidywalnego. Tymczasem z przykrością muszę przyznać, że w trakcie poznawania tejże książki niczego takiego nie doświadczyłam. Czuję niedosyt i rozczarowanie, tym bardziej, iż obiecano mi "pełne emocji opisy wypraw".

 

 

Rafał Fronia w swym woluminie stanowiącym niedoszlifowany zbiór zapisków tworzonych na kilkutysięcznych wysokościach wspomina największe postacie światowego himalaizmu, czyni ukłon ku swemu mistrzowi i guru, Krzysztofowi Wielickiemu, pokazuje swą przyjaźń z Piotrem "Krótkim" Tomalą. Ukazuje swą miłość do Karkonoszy, a w szczególności do domu w Łomnicy położonej na dnie Kotliny Jeleniogórskiej. Zabiera nas w Alpy, wykazując trudności tych górskich pasm, do Ekwadoru, gdzie pomimo przeciwności zdobywa z ekipą wulkan, a także do Kirgistanu, gdzie samotnie osiąga Pik Lenina. Dzieli się swymi refleksjami o życiu, tęsknocie, marzeniach, porażkach i sukcesach. Nadmienia o pewnych ciekawostkach, nierzadko zaskakujących. Co to są springrole? Czym jest pudża? Dlaczego nielubiący jajek bądź mający na nie alergię nie mogą być himalaistami? Dlaczego człowiek paradujący w Himalajach z parasolem uznawany jest za Polaka? Poszczególne etapy wypraw, ból, determinacja, choroba, chłód, ogrom przeszkód - to o tym między innymi opowiada Rafał Fronia. 

I niby wszystko wydaje się w porządku, a jednak są to niestety same suche fakty pozbawione tego czegoś, co by zaintrygowało, wciągnęło, ujęło. Brakuje owej opowieści kolorytu, zabarwienia emocjonalnego, które by wniosło na szczyty, zahipnotyzowało niezwykłością, urzekło, poruszyło, a może nawet częściowo rozdarło. Nie ukrywam, że historie te przeczytałam, tylko przeczytałam, bez emocji, zachłanności, względnego porywu. Prawdą jest, że to moja wyobraźnia stała się dostarczycielem wrażeń, których podczas śledzenia treści mi zabrakło. A jedynym momentem, kiedy emocje mnie dosięgły, był rozdział poświęcony wyprawie na K2 i akcji ratunkowej na Nanga Parbat. Wydaje mi się, że to bardziej za sprawą pośredniego uczestniczenia w tychże wydarzeniach transmitowanych przez wszelakie media i jeszcze dość świeże wspomnienia, aniżeli przez formę przekazu zastosowaną przez autora i uczestnika owych dramatycznych chwil.

Właśnie, a propos formy, bo o niej również muszę wspomnieć. Cóż, przyznaję, że czytało mi się szybko i niby lekko, może nawet za lekko. Ale... Prostota przejawiająca się zbyt krótkimi zdaniami, zbytnia prostolinijność, a nade wszystko chaos objawiający się nagłym wplataniem myśli w etapowe relacje pojedynczych wypraw, niejednokrotnie przeszkadzały, w co poniektórych fragmentach były wręcz zbędnym urozmaiceniem. O ile szczerość i chęć podzielenia się refleksją oraz postrzeganiem świata jest atutem i się ceni, o tyle sposób przedstawienia tego w tym przypadku już niekoniecznie.

Mówiąc krótko, niewiele wyniosłam z ukazanych zapisków, poza zaledwie kilkoma ciekawostkami i mądrymi sentencjami. Nie przekonała mnie ta publikacja, ani jej zawartość ani styl. Poza fotografiami, rzecz jasna, które niewątpliwie są wyjątkowe, wyzwalają ogrom rozmaitych uczuć i pobudzają wyobraźnię. Ale to chyba za mało... 

 

 

"(...) Jeśli człowiek się poddaje, jeśli przestaje walczyć, przegrywa wszędzie.

Pamiętaj o tym."

 

 

 

"(...) Woda, która się wyleje z naczynia, nie może być z powrotem do niego wlana."

 

"Wulkany są jak ludzie. Z daleka wszystkie wydają się takie same. 

Stożki: obłe, strome, pokryte zastygłą lawą, samotne trójkąty burzące idealność widnokręgu. 

Ale przy bliższym poznaniu pokazują się różnice: szczeliny, pęknięcia i zdradliwe miejsca. 

Mogą nas zalać lawą, wystrzelić w kosmos erupcją silniejszą niż wybuch bomby atomowej. 

Ale mogą też nagrodzić najpiękniejszą chwilą w życiu, mogą dać swój cień rzucony na chmury, 

zachód słońca rozszczepiony na nieistniejące nigdzie indziej kolory. Mogą cię pokochać, zabić."

 

"Walka o Górę to nie tylko wspinanie. To też umiejętność czekania, trwania. Cierpliwości.

Zaczynam sobie zdawać sprawę, że ważne jest, by umieć się znależć. Tu.

By nic nie mąciło ciszy w głowie, by nie błąkać się umysłem od przeszłości do przyszłości. 

Umiesz tak? Umiesz być tu i teraz?"

 

 

Tytuł: "Anatomia Góry"
Autor: Rafał Fronia

Wydawnictwo: SQN

Data wydania: 2018

Ilość stron: 432

Oprawa: miękka

Kategoria: literatura faktu