"Strażniczka miodu i pszczół" - Cristina Caboni

"(...) - Pszczoły są strażniczkami kwiatów, moje dziecko. I są mądre.

Wszystko o nas wiedzą. Karmią nas, leczą, przekazują nam swoją wiedzę.

Trzeba tylko umieć ich słuchać. Nie musisz się ich bać."

 

Pióro Cristiny Caboni nie było mi dotąd znane, choć słyszałam co nieco o jej poprzedniej książce "Zapach perfum". Wówczas nie zaintrygowała mnie zbytnio wspomniana powieść, ale teraz, po zaznajomieniu się z najnowszą pozycją autorki wiem, że sięgnę po każdą stworzoną przez nią historię. Albowiem styl pisarki jest płynny i lekki, a ukazana przez nią fabuła frapująca i wciągająca. Poza tym mieszkankę Sardynii cechuje umiejętność rozbudzania ciekawości w czytelniku oraz ożywiania jego wyobraźni, co moim zdaniem jest niezwykle istotne. Jednak to nie wszystko, C. Caboni wprowadza w opowieść coś, czym czaruje, mami i przyciąga na tyle, że ani przez chwilę nie myśli się o przerwaniu lektury. Co to takiego?

 

Angelica Senes nie znała ojca, a matka często wyjeżdżała i zostawiała kilkulatkę samą, przekonana, że to słuszne rozwiązanie. Mieszkająca nieopodal Jaja (Margerhita Senes) zastępowała dziewczynce nieobecną ciągle matkę. Zrodziła w Angelice również miłość do pszczół, nauczyła ją nie tylko śpiewu, ale przede wszystkim pszczelego języka, za pomocą którego dziewczynka mogła porozumiewać się z owadami, podziwiać je i być bardzo blisko nich, dosłownie na wyciągnięcie ręki bez odpowiedniego ubrania. Niestety w pewnym momencie ich drogi się rozchodzą. Angelica z matką opuszczają Sardynię, aby móc zaznać lepszego życia w innym miejscu. Jednak Angelica tęskni za rodzinnym domem, za wyspą, przyjaciółmi, pszczołami i Jają. Dlatego po latach, wbrew woli rodzicielki, dziewczyna wraca do swego zamiłowania, zaczyna zajmować się pasiekami. Staje się wędrowną pszczelarką przemierzającą kraje europejskie ukochanym kamperem, w towarzystwie psa Lorenzo i kotki Pepity. Wydawać by się mogło, że jest szczęśliwa. Ale czy na pewno? Pewnego dnia dzwoni do niej matka, prosząc o przyjazd do domu, albowiem musi jej coś wyznać, musi wreszcie powiedzieć prawdę...

Przyznaję, że dawno nie czytałam powieści tak bardzo przepełnionej niesamowitą i tajemniczą magią, wachlarzem miodowych smaków i paletą kwiatowych zapachów. "Strażniczka miodu i pszczół" pachnie i smakuje miodem, którego rozmaite rodzaje i właściwości wypływają z zawartej w niej opowieści. Delikatny smak miodu rozmarynowego dodaje odwagi, lawendowego ma działania uspokajające, słonecznikowego pobudza zmysłowość, lipowego ułatwia podejmowanie decyzji, tymiankowego pokonuje lęki i rodzi zapał do realizacji planowanych przedsięwzięć, z kwiatu octu pozwala na oczyszczenie, a pomarańczowego scala miłość i szczęście nadając im prawidłowy kierunek. Każdy z miodów przyjmuje inny posmak, czasem bardzo słodki, a niekiedy niestety gorzki. Każdemu też przypisano inny etap życia głównej bohaterki, a także ukochanych przez nią pszczół, którym poświęcono mnóstwo uwagi. I choć zarówno te pożyteczne i wspaniałe stworzenia, jak i księga miodu zaprezentowana w trakcie i na końcu książki odegrały ważną rolę, to nie przyćmiły pozostałych fascynujących walorów. 

Owa historia przesiąknięta jest również upajającą wonią cudownych kwiatów, o dbałość których zabiega się każdego dnia. Opowieść ta otula pasjonującą aurą, owiewa ciepłym i przyjemnym wiatrem, popychając ku urokom zjawiskowej Sardynii - pięknej skalistej wyspy, której widokom nie można się oprzeć. To ona jest miejscem toczącej się akcji, świadkiem niesnasków rodzinnych, chwil wybaczania, obserwatorem rodzącego się, czy też właściwszym byłoby określenie odnawianego uczucia, które zostało niegdyś zepchnięte na dno serca i niejako zapomniane. Jest miejscem, którego magia wabi tych, którzy kiedyś ją opuścili w poszukiwaniu lepszego bytu, które niepozbawione enigmatycznego fluidu nurtuje i zachęca do odkrywania, którego poszczególne zakamarki zachwycają i poruszają, a nade wszystko które skrywa wiele sekretów i legend. Zagadkowe drzewo, tajemnica pewnego miodu i związanych z nim snów, historia wróżek, niepowtarzalny zapach chleba, kojący szum morza, bajeczne jaskinie Sardynii nadają powieści C. Caboni znakomitego aromatu i jedynego w swoim rodzaju klimatu.

Ten wyjątkowy nastrój udziela się już na samym początku przedstawianej historii, i trwa do samego jej końca stanowiącego jej piękne zwieńczenie. Ciepło i pasja wynurzają się z każdej przewracanej kartki, i choć czasem są rozmyte przez negatywne wydarzenia, to nadal są wyraźnie odczuwalne. To pięknie utkana opowieść, którą się smakuje, którą się delektuje i której sens przyswaja się z należytym skupieniem i spokojem. Jest subtelna, a jednocześnie zmysłowa, niezwykle emocjonująca, nierzadko refleksyjna, z baśniową i hipnotyzującą nutą. Teraźniejszość przeplata pojedynczymi obrazami będącymi przewijającymi się wspomnieniami, których przesłania stopniowo się wynurzają i zezwalają na całkiem odmienne spojrzenie na świat, otoczenie, plany i marzenia. Całość tworzy prawdziwą, harmonijną i sympatyczną kompozycję.

Ta przybliża życie pszczół i ludzi w pełni poświęcających im uwagę, uświadamia, że w życiu trzeba podążać za głosem serca, bo tylko wtedy tak naprawdę można poczuć, czym jest szczęście. Obrazuje skomplikowane relacje międzyludzkie, jedność społeczeństwa w zderzeniu z przeciwnościami losu, w zmierzaniu do wspólnego celu. Przekazuje mnóstwo cennych wartości, które warto wyłuskać i zachować w sobie. Opowiada o ogromnej pasji, determinacji, przeznaczeniu, wdzięczności, przyjaźni i sile miłości. O poszukiwaniu prawdy o sobie, wewnętrznym oczyszczeniu i przebaczaniu. O więzach, które bez względu na wszystko nigdy nie zostają przerwane. O dzieleniu się dobrem, które powraca ze zdwojoną siłą. I co najważniejsze, o odnajdywaniu niewielkiego skrawka terenu, własnego miejsca na ziemi, które napawa spokojem, radością, serdecznością i zapewnia poczucie bezpieczeństwa, któremu oddaje się serce, a nawet cząstkę siebie. Miejsca zwanego domem... Jedynym domem...

Balsamiczna, magiczna, kontemplacyjna i urzekająca - taka jest "Strażniczka miodu i pszczół". Serdecznie polecam!

Cytaty:

"- (...) Słowa są dobre do czasu. Naprawdę liczą się gesty."

 

 

"- (...) Wiatr składa się z powietrza, którego słowami są zapachy, 

więc jeśli chcesz zrozumieć, co mówi, musisz go po prostu powąchać."

 

 

"- Czy to, co nas martwi, może być proste? Nie sądzę.

Ale jednego jestem pewna: dusząc wszystko w sobie, nie możemy nabrać dystansu do problemu."

 

 

"- Czasami sny są odzwierciedleniem naszych potrzeb, 

to znaki, którym warto przyjrzeć się z bliska (...)."

 

 

"- (...) Sny są jak odkręcony kurek z naszymi tęsknotami, 

są cienką granicą między fantazją a pragnieniem."

 

 

"(...) Jeżeli coś ci nie odpowiada, masz prawo odejść. I nigdy nie próbuj zmieniać ludzi.

To szaleństwo, ludzie się nie zmieniają."

 

 

"(...) - Samotność jest córką bólu. Rzucamy się w jej objęcia pozbawieni złudzeń, 

bo to jedyne, co znamy. Nasze chwile, świadomość, żadnych oczekiwań, 

a tym samym żadnych rozczarowań."

 

 

"- Bo starość nie ma nic wspólnego z wiekiem. 

Człowiek starzeje się za każdym razem, gdy jego serce zostaje złamane, 

za każdym razem, gdy ktoś obrzuci go błotem, za każdym razem, gdy traci nadzieję."

 

 

Tytuł: "Strażniczka miodu i pszczół"
Autor: Cristina Caboni

Tłumaczenie: Karolina Stańczyk

Wydawnictwo: Muza
Data wydania: 2018

Ilość stron: 448

Oprawa: miękka

Kategoria: literatura obyczajowa