„Piąta babcia Dominika” – Katarzyna Ryrych

„ – Ludzie czasem robią rzeczy, które są trudne do wyjaśnienia.

Dopóki nikogo to nie krzywdzi, niech robią, co chcą.”

Gdy rodzice Dominika zmagają się z remontem łazienki, ten pod opieką konduktora wyrusza do Sopotu, aby spędzić wakacje u dziadka Henryka i jego nowej żony. Na miejscu czeka na niego niejedna niespodzianka i kilka spraw wymagających wyjaśnienia. W trakcie pobytu na plaży zostaje zaczepiony przez obcego mężczyznę proponującego mu udział w reklamie. Dominik wraz z poznanymi bliźniaczkami, które nazywa Myszowatymi, postanawia dowiedzieć się, kim tak naprawdę jest nieznajomy. Ponadto chłopiec wraz z dziewczynkami decyduje się na śledztwo w kwestii odnalezionej na ulicy głowy fryzjerskiej. Przypadkiem cała trójka wplątuje się w aferę kryminalną dotyczącą napadu na jubilera…

„Szepty gwiazd” – Anna Łajkowska

„Zatrzymaliśmy się tylko na moment, żeby się sobie nawzajem przyjrzeć, 

a potem poszliśmy swoimi drogami.”

Agata próbuje poukładać sobie życie po rozstaniu z mężem. Stara się nie rozklejać przed synem i skupiać na innych rzeczach. Jej głowę zajmują też myśli związane z chorobą matki. Konrad nadal rozpamiętuje śmierć żony, mimo iż upłynęło trochę czasu. Nie dają mu spokoju okoliczności wypadku, w którym zginęła. Jacek — wykładowca na uczelni i pisarz — odchodzi od żony, aby być z inną, którą nazywa kobietą swego życia. Joasia kocha Jacka od lat, jest z nim szczęśliwa, jednak nie może pozbyć się obaw, które ją czasem nękają. Jej matka każdego dnia wyraża niezadowolenie i dezaprobatę wobec tego związku. Monika i Michał planują swój ślub. Jagoda i Witek oczekują dziecka, które według lekarzy może urodzić się z wadą serca charakterystyczną dla dzieci z zespołem Downa. A Grażyna zajmująca się domem i dziećmi marzy o kontynuowaniu kariery naukowej, którą musiała niegdyś przerwać. Co łączy te osoby? Jak potoczą się ich dalsze losy?

Doskonała — owo słowo nasuwa się tuż po skończeniu lektury książki Anny Łajkowskiej o pięknym tytule „Szepty gwiazd”. Książki niezwykle prawdziwej, w pewnym sensie oryginalnej, niesamowicie klimatycznej, nostalgicznej, poruszającej i nade wszystko refleksyjnej. Powieści przybierającej słodko-gorzki smak, owianej ciepłą aurą i sentymentalną nutą oraz otulonej magią Świąt Bożego Narodzenia. Opowieści, która porywa, pochłania, wymaga poniekąd skupienia, rodzi mnóstwo pytań i wyzwala morze emocji. Historii, której poszczególnych nitek fabularnego kłębka nie sposób do końca przewidzieć. Powieści, która skłania do wielu przemyśleń i zachęca do spojrzenia na pewne sytuacje innym okiem. Opowieści, która skrada myśli i serce. I o której nie da się zapomnieć.

Gdyby zapytano mnie, o czym traktuje wspomniana powieść, odpowiedziałabym – o życiu. O pragnieniach, których lepiej nie wypowiadać na głos z obawy przed ich niespełnieniem. O jawiącym się każdego dnia pytaniu, co dalej?, na które nie tak łatwo znaleźć sensowną odpowiedź. O wszechogarniającej niepewności i skupisku kotłujących się w głowie myśli. O lękach przed przyszłością, przed jutrem, które może odebrać piękną chwilę tu i teraz i zmienić jej postrzeganie. O uczuciach, nad którymi przecież tak trudno zapanować, które przyjmują wiele barw – nierzadko tych szarych i ciemnych. O emocjonalnym bólu, który jest twardym zawodnikiem i którego pokonanie jest ciężkie, ale nie niemożliwe. O przeznaczeniu, przed którym nie da się uciec, ono prędzej czy później dopadnie każdego człowieka. O decyzjach zmieniających bieg życiowej drogi. O morzu łez wylanych z powodu straty, tęsknoty, bezsilności i żalu. O meandrach ludzkich myśli, uczuć, zachowań i wyborów. I wreszcie o ludziach pragnących miłości, szczęścia i poczucia bezpieczeństwa.

To niewątpliwie historia o ludziach takich jak my. Owa powieść stanowi poniekąd lustro, w którym każdy z czytelników może się przejrzeć i ujrzeć własną historię bądź jej fragment. W każdym z bohaterów może też dostrzec cząstkę siebie. Historia ta może pomóc zrozumieć, zauważyć coś, czego wcześniej się nie widziało, odnaleźć wyczekiwaną z niecierpliwością i upragnieniem odpowiedź, pogodzić się z przeszłością i przykrymi wspomnieniami, rozpalić iskierkę nadziei na coś lepszego i piękniejszego, a przede wszystkim może stanowić drogowskaz i ułatwić wybór drogi, którą warto podążyć.

„Szepty gwiazd” to cudowna opowieść będąca melodią niepozbawioną harmonii, płynności, subtelności, ekspresji, naturalności i emocjonalnej gry. To przepiękna, kontemplacyjna, frapująca i emocjonująca kompozycja płynąca prosto z serca. Wyjątkowy utwór, z którym warto się zaznajomić i wsłuchać w jego niejedno przesłanie. Gorąco polecam! 

 „(...) Po prostu trzeba dać się ponieść prądowi. Dokądkolwiek zaniesie.

Tak niewiele jest do stracenia.”

Tytuł: „Szepty gwiazd”

Autor: Anna Łajkowska

Wydawnictwo: Dragon

Data wydania: 2019 

Ilość stron: 352

Oprawa: miękka 

Kategoria: literatura obyczajowa
Egzemplarz recenzencki

„Jak zrozumieć chrumaka i wejść do świata tych, którzy myślą inaczej” – Elżbieta Jodko–Kula

„To, co nieznane i niezrozumiałe, napawa lękiem.

Im mniej doświadczeń życiowych, tym więcej zjawisk niejasnych, wywołujących strach.”

 

Kilkuletni Chłopiec mieszka z rodzicami i starszą siostrą. Uwielbia swojego misia, który zawsze mu towarzyszy i jest przy nim w trudnych momentach. Jest ciekawy otaczającego go świata, wrażliwy na pewne sytuacje, ma swoje lęki, wyobrażenia i wątpliwości. Pragnie zrozumieć ludzi i to, co dzieje się wokół nich. Pragnie być też rozumiany i w pełni akceptowany.

„Cichoborek” – Urszula Stokłosa

„– Kiedyś zapytałam ją, czy jak by przystawić drabinę do nieba, to się do tego nieba dojdzie...?

– I co ci na to odpowiedziała?

– Że nie. Wtedy zapytałam, czy jakby drabina była naprawdę długa, to czy może wtedy? 

Odpowiedziała, że nie ma takiej drabiny, którą dostałabym się do nieba.”

 

Cichoborek to wioska, której nazwę stworzono tylko na poczet powieści. Choć tak naprawdę wieś mogłaby przyjmować jakąkolwiek inną autentyczną nazwę, albowiem to jest miejsce, jak każde inne w Polsce czy na świecie. Toczy się w nim spokojne, ale niepozbawione niedopowiedzeń i kłamstw oraz nierzadko przybierające smak goryczy życie mieszkańców. A ci, jak to wszędzie bywa, zmagają się z problemami natury prywatnej, rodzinnej, zawodowej, społecznej czy mentalnej. Rodzą się i umierają, plotkują, zdradzają, imprezują, ulegają rutynie, zajmują się dziećmi i domem, romansują, pracują, spowiadają się i w każdą niedzielę uczęszczają na mszę do kościoła. Godzą się ze swym losem, choć w głębi duszy czują, że nie tego oczekiwali od życia. Chcieliby coś zmienić, ale brakuje im odwagi, pewności siebie. Z czasem jednak stopniowo owe nabywają. Zaczynają uświadamiać sobie własne uczucia, pragnienia, błędy i potrzeby. Wreszcie decydują się na zmiany, w których upatrują nadzieję na lepsze jutro. Najgorszy jest niestety ten pierwszy krok…